fatdestroyer2017's Journal, 23 Dec 17

Nemo me impune lacessit. – Karşılığını ödemeden kimse bana zarar vermez... 

Güç iştir çünkü bir tarihi insan gibi yaşamak. Bir hayatı insan gibi tamamlamak güç iştir. E.C. 

Ben yorgunum anlamaktan, Bir duvar, bir tebeşir gibi yazmaktan yazılmaktan.  

Susmanın su kenarındayız bugün. Ne kadar sevgiyle konuşsak. Korkuyoruz göz göze gelince.  

Nedensiz bir çocuk ağlaması bile, Çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır.  

Her yalnızlık bir ihtilaldir. (Edip Cansever) 

Kim ne derse desin ben bu günü yakıyorum. Yeniden doğmak için çıkardığım yangından.  

Uzanır kırlara doğru, Yalnızlığı olan. Bu saatte sessizlik acıdır, Gelecektir parka yalnızlığı duyan. 

Sanki hiç kimselerin kullanmadığı bir gün kalmış bana. 

Bir sokakta bir aşağı bir yukarı. Saatlerce dolaşanların hemen hemen bildiği. Amansız bir güceniğim.  

Sanırım hiçbir şeyin öyle pek tamamlanmadığı. Bir çağda yaşıyordum. Ve bütün eksik kalmaların. Sessiz ve ünü olmayan bir tanığıydım ben. 

Şiirler yazdım, kitaplar okudum. Elime bir bardak aldım, onu yeniden oydum. Derinlerde kaldım böyle bir zaman, Kim bulmuş ki yerini, kim ne anlamış sanki mutluluktan. Ey yağmur sonraları, loş bahçeler, akşam sefaları. Söyleşin benimle biraz bir kere gelmiş bulundum. 

Belki de alıp başımı gideceğim. Biliyorsunuz ya bir ağrısı vardır gitmenin. Nereye, ama nereye olursa gitmenin. Hüzünle karışık bir ağrısı.  

Diri bir sabahın eylülüsün birden. Sonra bir solgunluğun yeniden solgunluğu. Tırnakların dibine batar durup dururken, Acılardan bir acının geri tepmesidir. Sızar yüreğinden sevinç olarak, Yani eylülden, Acımaktan bir zamansın ki bazan susarsın. Çocuklar büyükler gibi konuşur sefaletten.  

Ve sonradan bir sancı sarar dört yanı, duvar kapı zindan kelepçe, mavi gökyüzü o kadar uzaktır varmak isteyene, her istasyon yeni bir memlekete çalar 

Ruhun Şad yerin uçmağ olsun, Yaşar ve Edip Cansever